miércoles, 27 de enero de 2010

Ya no queda nada...


Ya no queda nada,ni ideales que sufrir, ni heroes a los que llorar, ni batallas que perder, ni lugares que extrañar, ni historias que recordar...
Ahora ya no hay nadie que luche por conseguir lo que quiere...
Lo desea, no lo tiene, lo olvida
Ya no quedan acciones colectivas, hoy en dia la gente solo piensa en su propio beneficio, ya nadie lucha por los derechos de muchos, ya nadie se queja por los privilegios de pocos, ahora solo queda egoismo.
Vivimos en una sociedad de lucha constante, pero no por unos ideales, sinó por evitar que otro consiga lo que podria ser nuestro...

Y yo, como no, soy un simple producto como vosotros...
Un simple producto que se autocuestiona, esa seria la definición.


Pero en estos momentos prefiero intentar arreglar mi pequeño mundo interior que perder el tiempo en quejarme.
Antes me quejaba, ahora ya ni siquiera pienso, me he convertido en una simple maquina que solo sabe estropearse, aprendi de la bailarina...
Pero no me queda fuerza de voluntad para decir basta, el mundo es demasiado grande, yo demasiado debil, y me doy cuenta de que ya no me quedan ganas de nada.

Perdi mi musa, no me queda dinero para más drogas, no me queda inspiración en aquel cajón, ya he perdido todo rastro de personalidad...
Me he convertido en una maquina...

martes, 26 de enero de 2010

I wanna fuck this shit

Creo que esto ha llegado demasiado lejos.
Ahora solo queda volver a encerrarse en aquella caja de marfil donde una bailarina automata te deleitaba cada vez que tu abrias la caja...
Pero ahora esa bailarina ya no se mueve, hace tiempo que los engranages se oxidaron, quizas porque nadie se preocupo en arreglarlos, quizas porque tu no tuviste tiempo de pensar en ella...
Al fin y al cabo era la única que te aceptaba tal y como eres....
Ahora es demasiado tarde, ya nadie podra reparar aquella triste muñeca que te alegraba, ya nadie te alegrara, tan solo te quedara una triste y fria caja de marfil, solitaria.... Como tu!

P.D: Ser feliz es aburrido, me duermo en clase... (pregunten a los compañeros
Antes, cuando era una persona susceptible, era más divertido, me carcomia la cabeza pensando en cosas que podrian pasar. Ahora es aburrido, deseo volver a joderme en vida para así tener al menos algo en que pensar...
P.D2: Viva Mayón!!

domingo, 24 de enero de 2010

Anoche fue diferente

Anoche fue una noche diferente, en lugar de malgastar el tiempo inutilmente, nos pusimos a defender los derechos de los inmigrantes.
Y direis: ¿Qué cojones?
Pues ya os lo dije, no volveria a caer en la rallamienta mental, no me dejaria caer otra vez, y eso me ayudó a desconectar.
La cuestión fue que a un colega marroquí no le dejaron entrar en un pup con la simple excusa de que era de Marruecos.
Esto me pareció muy indignante, pues al chaval lo conociamos, es un buen tio, curra en la naranja 6 dias a la semana, de sol a sol, y una noche en la que podia desconectar, va el mongolo de la puerta y le dice eso.
Me puse en su lugar, me indigne, me di cuenta que, en una sociedad tan "desarrollada", "occidental", "progresista"... que diden que tenemos, siguen existiendo esos prejuicios contra los inmigrantes, me indigna.
Ya no quiero entrar en ningun rollo politiquista, pero esto no puede ser.
Creo que anoche hice una buena acción, y eso me ayudo a dormir bien.
Puede que no vaya a Haiti a ayudar a las victimas del terremoto, ni siquiera voy a donar dinero, pero en la medida que puedo, intentare ayudar.
En mi medida, vuelvo a ser feliz...

jueves, 21 de enero de 2010

Breves:

He estado pensando algunas frases con las que dar por terminado un pequeño periodo de tiempo que me ha jodido bastante:

-Al final aquella burbuja de aire rebentó, pero ahora tengo una de carton, más resistente... Espero nunca llegar al metal, pero nunca se sabe.

-A pesar de todo solo fue otro ladrillo en el muro.

-Espero no llorar, pero si lo hago (que lo haré), no os voy a dar el placer de verlo.

Otro tema, hoy en clase, entre burla y burla, me han ducho una gran verdad: "No eres mala persona, solo que no tienes nada de suerte"

No se si es verdad, si lo fuera se resolverian varias dudas sobre metafisica y blasfemias de mi mento.

A pesar de todo puedo sentirme identificado con esta cancion:
Estanislau Verdet- som tots uns desgraciats

miércoles, 20 de enero de 2010

Solo!

Solo.
Estás solo
y deberías alegrarte.
Solo.
Estás solo.
¿Dónde vas a sujetarte?
¡Despierta!

Buena estrofa, me identifico??

La cancion tambien me identifica bastante, pero supongo que desde ojos ajenos...

lunes, 18 de enero de 2010

Monologo interior

-Lo has vuelto a hacer...

-¿El qué?

-Has vuelto a rallarte.

-Ya lo se…

-¿Por qué lo haces? ¿Por qué te martirizas así?

-¡No lo se! ¿Crees que me gusta estar así?

-Y entonces, ¿Por qué te rallas?

-¿Te tengo que dar explicaciones a ti? ¡Si tu ni siquiera existes, estas dentro de mi cabeza!

-Claro que existo, ¡soy igual de real que tu! Además… ¿Tienes algo mejor? ¿Tienes a alguien mejor?

-No…

-Pues ya esta, ¿qué quieres hacer?

-Olvidar, aceptar, odiar, gritar…

-¿Llorar?

-¿Qué? ¡Yo no voy a llorar!

-¿A no? Ambos sabemos que no es así, ¡es más! No hace ni una semana dijiste que no volverías a caer y aquí estas.

-¿Y ahora que quieres que haga?

-¡Olvidarlo! Olvidarla…

-¿Olvidarla? No es ese el problema.

-Sabes que si que es el problema. Sabes que esta vez no es como las demás, es diferente… No se que ha hecho esa zorra pero te ha jodido realmente tío…

-No la metas a ella en esto, no es su culpa… ¡Déjame en paz!

-¡Ves! Te cierras en ti mismo, no dejas que nadie te ayude, igual que con tus amigos.

-¡Yo no he pedido que me ayuden!

-Pero esto no puede seguir así, no puedes vivir así, no puedes obsesionarte, no es ese tú modus operand. No puedes esperar a que ocurra, sabes que es algo utópico lo que tú quieres. Las cosas no son como las pintan en las pelis de Hollywood. Nunca tienen un final feliz

-Pero ¿por qué yo nunca puedo ser el protagonista? ¿Por qué no hay nadie que piense en mí?

-No puedes aceptar que ella no piensa en ti, que no le importas, que eres simplemente un “colega”, que ese sitio no vas a llenarlo tu.

-Y entonces, ¿me pides que no me ralle?

-No sirve de nada, ¿crees que los demás son el problema? Ella mismo te lo dijo, no hay nadie más, eres tu el idiota que se cree que el resto del mundo esta en tu contra. ¡Eres tú! No hay nadie más.

-Ya estamos, no puedo creer que hasta tú pienses así. ¿Es que nadie se pone nunca en mi lugar?

-No tienes razón, no puedes obligar a una persona a que haga lo que no desea, va contra tus principios.

-Principios… ¡Si no fuera por ellos ahora no estaría así!

-¿Crees que cambiar de forma de ser va hacer que se fije en ti?

-A lo mejor…

-No dejes de ser quien eres por algo tan banal, eres original, eres diferente, ¡eso es lo que te hace especial!

-Especial… ¿Para quién?

-¡Eso no importa!

-¡Claro que importa!

-El tu que yo conocía no se dejaba manipular por esta mierda, eso de los sentimentalismos no iba contigo…

-Me odio…

-¿Cómo?

-Lo que oyes. Odio haber caído tan bajo, hablando con mi puta conciencia por no tener cojones de decir las cosas a la cara, por no dejar que me ayuden, por no cambiar cuando podía, por no hacer caso a los consejos de mis amigos, por no hacer caso de sus consejos, por dejar que una puta obsesión, pues no es nada más que eso, me haya hecho caer tan bajo.

-En el fondo no es tu culpa… Yo solo quería que te dieras cuenta…

-¡Claro que es culpa mía! Tengo manía, cada comentario amistoso con otra persona me hace sentir celos. ¿Pero celos de qué? ¡No es mía! ¡Ni siquiera lo va a ser! No puedo dejar de pensar que hay alguna posibilidad, no puedo aceptar que ella tiene OTROS preocupaciones…

-Tío, me das miedo…

-¡No empecemos!

-¡Hablo en serio! Es la primera vez en toda la noche que piensas algo cuerdo.

-¿Eso es bueno?

-No lo se, creo que si.

-Pero ¿De que sirve todo esto si igualmente voy a volver a caer en la misma mierda la próxima vez que esté en algún sitio lleno de gente?

-¡Pues intenta evitarlo!

-¿Crees que no lo intento? Cada vez que me rallo me maldigo por no tener fuerza para decir: ¡Basta! Para dejar de pensar, desconectar, morir…

-¿Morir? No me jodas tío…

-No me refiero físicamente, me refiero psicológicamente. Dejar de existir como persona y convertirme en un puto animal como todo el rebaño.

-Eso es difícil.

-¡Lo sé! Seria renunciar a mis principios.

-Ufff…

-Mira tío, ahora no me falles, ahora es cuando más te necesito ¿vale?

-¿Sabes que te digo? Vete a dormir, ha sido una semana dura. ¡Esperemos que no se repita!

sábado, 16 de enero de 2010

Estoy preparado...

¿No os habeis levantado un dia con el presentimiento de que algo va a salir mal? ¿De que esta tranquilidad aparente no puede presagiar otra cosa que el desastre?

Pues hoy me he levantado así...

Lo peor de todo es que creo que se lo que va a ocurrir, pero prefiero no hacer hipótesis antes de tiempo, pues la fortuna juega un papel importante (si, esa maldita fortuna que a mi me dejó de banda...).

Solo espero que, pase lo que pase, no me duela mucho...

jueves, 14 de enero de 2010

aburrimiento...

Que triste es estar aburrido,
y que aburrido es estar triste!


P.D: Quí serà aquell que firma "Algú"?

miércoles, 13 de enero de 2010

Ho sento!

No se qui ha sigut el que em va contestar allò del ultim post (i més be m'importa poc) pero te molta rao!
Me deixat caure i no he deixat que ningú m'ajudés a alçar-me. He sigut un estupid al pensar que jo podia amb tot sol, i no tenia raó... m'he donat compte de que per molt que em queixe els amics son tot el que tinc, així que no puc creurem millor que ningú i pensar que puc sol, perque no es així.

Al cap i a la fi, jo he sigut el que els va dir que no els nececitaba, y això va ser el pitjor que vaig fer, ho sento molt sobre tot per dos persones que han sigut les que em van dir que m'alçara i jo el únic que vaig conseguir es fer-les plorar, o casi...

M'he donat compte de que les relacions personals i els sentiments no son els meus forts, però aixo no m'exculpa de el que he fet, i pense que no deurien de perdonar-me, guardarme rencor tampoc ho dessitjo, pero al cap i a la fi es el que em mereixo.

Juro no tornar a derrumbar-me com ho he fet, juro no tornar a subestimar els meus amics, que al cap i a la fi son els que m'ajudaven a no derrumbarme...

P.D: Ho sento si he fet moltes faltes, però crec que m'ha eixit del cor!

martes, 12 de enero de 2010

Keep your hands off me!

Hoy, volviendo hacia casa he vuelto a sentir odio hacia todo, odio hacia todos, odio hacia cualquier indicio de presencia amiga.

Pero he recapacitado, y me he dado cuenta que lo que me decian era verdad, no hay nadie en mi contra, soy yo! No quiero aceptar como son las cosas, no me quiero dar cuenta de que en este cuenta yo nunca podre ser el protagonista, no el antagonista, soy simplemente un personaje secundario más, de esos que ni siquiera sale el nombre en los creditos. No soy nadie tan importante como para ser odiado.

Me doy cuenta de que he caido en aquello que dije que no volveria a caer, he dejado de pensar raconalmente, los simples comentarios inocentes me ofenden, las burlas... ya me he acostumbrado a las burlas, esta s ya no me hacen efecto, pero vuelvo a sentirme inutil, vuelvo a no tener motivaciones.

He perdido demasiado tiempo construyendo castillos en el aire y ahora he vuelto a terminar escribiendo en este maldito blog que ni siquiera mis amigos leen.

Me siento solo, para que negarlo, pero al fin y al cabo es lo que me he buscado...
No soy feliz, lo sé, de que sirve fingir que si lo soy si se vé a leguas que no sonrio...

La imagen de piedra que me he intentado forjar se esta derrumbando, no puedo evitar emocionarme escriviendo estas palabras, lo he intentado, he intentado ser fuerte, pero por lo visto la suerte rige este mundo, y yo no soy el más afortunado.

Juro no volver a derrumbar-me pero... de que sirve?
No puedo olvidar lo que me ocurre, no puedo fingir que no siento nada, no puedo hacer creer a nadie que puedo si yo mismo sé que no puedo!

Volvere a cerrarme en mi mundo "feliz" un sucedaneo de la telerealidad en el cual yo pongo las reglas, no me ayudara pero al menos me hara sufrir menos.

Supongo que debo terminar con estos versos de la ya archiconocida "the wall"
Mother do you think they'll drop the bomb
Mother do you think they'll like the song
Mother do you think they'll try to break my balls
Oooh ma, mother should I build a wall....

P.D: Si encuentro la aplicación, pondre el tipico arbusto que sale volando en las pelis del oeste, cuando se supone que no hay nadie ahi. Esto esta muerto, si alguien lee, por favor comentad, así al menos siento que esto sirve de algo....

lunes, 11 de enero de 2010

No title

Sinceramente me aburro de llegar a casa y hacer siempre lo mismo, de salis de casa y hacer siempre lo mismo, de no hacer nada...

Desearia un soplo de aire fresco, algo que me motivara en serio, nada de dedicarme a pasar las semanas para esperar a que llegue el fin de semana y emborracharme, una rutina.

Lamento decir que no tengo ninguna motivación, no se me ocurre nada que pueda hacer, las pocas cosas que pienso implican a personas que no estan dispuestas así que no vale la pena perder el tiempo.

Dicho esto, me preparo para pasar otra triste semana de rutina despues de un fin de semana algo raro, psicodelico diria yo (dios como adoro esta palabra).

domingo, 10 de enero de 2010

Ufff.....

He hecho lo que debia, sinceramente no con el resultado que queria, pero si con el que esperaba.
Me he quedado super descansado.
Es esa sensación de cuando vas a hacer un examen y no te sabes nada, sabes que vas a suspender, pero igualmente te quedas agusto cuando lo haces.

Me he quitado un peso de encima...

Supongo que a partir de ahora ya no sera igual, no sé si para mejor, pero deseo que no para peor, pero al menos han quedado las cosas claras.

Segui los consejos que me disteis y este ha sido el resultado, no digais que no lo esperabais pues las señales eran claras.

Pero ahora si que soy feliz, se puede decir que sigo igual que estaba, pero no es así, no volvera a ser igual, y lo se... pero yo soy feliz, y al fin y al cabo es lo que cuenta no?

¿NO?

viernes, 8 de enero de 2010

No me jodais!

Ahora me direis que leeis este blog por obligación??

Anda! ahora me venis diciendo que no os gusta mi blog.

Pues mirad, yo no os he obligado a hacerlo.
¿Vale?
Si no os gusta lo que pone en mi blog os jodeis, si no quereis leerlo no lo hagais (pues a mi me la suda) pero no me vengais diciendo que lo que escribo en mi blog es una mierda y que no volvereis a leerlo pues a mi me importa una mierda.

Si de algo me ha servido este blog es para desahogarme, para decir todo aquello que los que se hacen llamar "amigos" no entendian.
Estoy arto que de que me traten como un bicho raro.
Estoy arto de que se apiaden de mi.
Yo nunca he obligado a nadie a leer mi blog, es más, si seguia escribiendo era porque creia que alguien me entendia, pero como por lo visto a nadie le gusta lo que escribo... pues mira os jodeis, pues yo no parare de escribir chorradas, con faltas de ortografia, con obsesion por las conspiraciones, por basura que saldra de mi boca y mi mente...

Así que a partir de ahora, aquellos que se hacen llamar mis "amigos" se pueden ir a tomar por el culo pues ya me da igual si alguien lee lo que escribo, pues yo no parare de hacerlo hasta que, o me canse, o el administrador de blogger me mande a la mierda.

No nnecesito a nadie que sienta pena por mi! ¬¬'

P.D:No pregunteis si me he rallado, pues es obvio.
P.D2: No vengais diciendome que no me ralle pues lo hecho, hecho está. No podreis corregir lo que habeis dicho.

miércoles, 6 de enero de 2010

Volvemos a la rutina

Ya se ha terminado el tiempo de descansar, vuelve la maldita rutina que nos obliga a saguir horarios, ir estresados por la vida, vivir continuamente jodidos...

Lo típico!

Este periodo me ha servido para pensar, para descubrir que algunos tienen más suerte que otros y que el perjudicado siempre voy a ser yo, quiera o no.

Ha llegado el momento de tomar una decision, lanzarme y dejarlo todo atras sabiendo que los más probable es que caiga de morros como otras veces me ha pasado, o seguir igual que hasta ahora, jodiendome a mi manera, carcomiendome por dentro, poco a poco, hasta artarme.

El tiempo decidira, solo se puede decir una cosa... "Alea iacta est"

domingo, 3 de enero de 2010

Uno más

Ayer, viendo esta imagen en la pelicula "The Wall de Pink Floyd" me di cuenta de que soy uno más del monton, que intento ser diferente, ser mejor, pero que siempre sere considerado como uno más.

Nunca podre ocupar el lugar destacado y vacio desde hace tiempo, pero aún resentido por los anteriores ocupantes.

A lo mejor consigo destacar relativamente entre la luz cegadora de la masa, pero nunca llegare a brillar por mi mismo...

Esto me frustra, pues yo siempre he intentado ser diferente, no seguir al grupo, hacer lo que he querido, pero me doy cuenta que nunca conseguire ser diferente a el resto de la gente para ese grupo de personas que realmente quiero que me vean diferente, mejor, siempre sere un simple peon como el resto.


P.D.:Cuando crees que casi alcanzas tus objetivos, te das cuenta de que no has hecho más que mantenerte en el sitio y dar vueltas, que no has mejorado nada, que sigues igual.